In de zorg is openheid essentieel – maar juist dát maakt organisaties kwetsbaar. Hoe houd je de balans tussen gastvrijheid en beveiliging?
De meeste zorginstellingen zijn gebouwd op vertrouwen. Iedereen moet zich welkom voelen: cliënten, familie, vrijwilligers, collega’s. Je loopt makkelijk binnen, krijgt een kopje koffie bij de balie, en als je iets vraagt, word je geholpen.
Die openheid is een kracht – maar ook een kwetsbaarheid. Cybercriminelen maken daar misbruik van. Ze weten precies hoe ze gebruik kunnen maken van menselijk fatsoen, behulpzaamheid en de wens om vriendelijk te blijven. Een vriendelijke bezoeker met een laptop die zegt “Ik kom iets oplossen voor IT”? Grote kans dat iemand de deur wel even openhoudt.
Niet elke hacker draagt een hoodie
Twintig jaar geleden was de techniek het zwakke punt. Inmiddels zijn firewalls, software en monitoring goed op orde. Maar juist omdat die digitale muur sterker is geworden, verleggen aanvallers hun focus op de weg van de minste weerstand: de mens.
Dat gebeurt niet altijd via phishing of valse sms. Soms komt de dreiging ‘gewoon’ de voorkeur naar binnen vallen: sociaal vaardig, goed voorbereid en allesbehalve het stereotype van de ‘nerd in hoodie’. En ze weten precies hoe ze vertrouwen kunnen winnen – zeker in een organisatie waar iedereen gewend is om behulpzaam te zijn.
Wat kan er misgaan als de deur op een kier staat?
In een open organisatie is het makkelijk om je vrij te bewegen – en dat geldt helaas ook voor mensen met minder goede bedoelingen. Kleine onoplettendheden kunnen grote gevolgen hebben:
- Toegang tot onbeveiligde ruimtes
Denk aan technische ruimten, serverkasten of kantoorplekken waar gevoelige informatie op het bureau ligt. Veel van deze ruimtes zijn niet standaard afgesloten – en eenmaal binnen kan een aanvaller eenvoudig gegevens inzien of apparaten koppelen.
- Dumpster diving
Wat in de prullenbak verdwijnt, is vaak nog lang niet ‘weg’. Denk aan geprinte cliëntgegevens, interne notities of inloggegevens op oude post-its. Een snelle blik in de container levert soms meer op dan een hele hackpoging.
- Tailgating en piggybacking
Een aanvaller zonder toegangspas komt vaak gewoon mee naar binnen met iemand die vriendelijk een deur openhoudt. Zeker in zorginstellingen waar mensen elkaar minder vaak kennen, is dat makkelijk gedaan.
- Onopvallend meekijken of filmen
In gemeenschappelijke ruimtes zoals wachtruimtes of koffiekeukens kunnen vertrouwelijke gesprekken of schermen eenvoudig worden meegekeken – zonder dat iemand het doorheeft.
- Gebruik maken van onbeheerde apparaten
Een onbeheerde laptop, openstaande pc of tablet is voor een aanvaller een open uitnodiging. Zeker als de gebruiker net even koffie haalt, en de sessie niet is vergrendeld.
Mystery guest – wat als iemand écht naar binnen loopt?
Je kunt veel trainen, simuleren en beveiligen, maar pas als iemand daadwerkelijk binnen staat, zie je hoe weerbaar je organisatie écht is. Reageert de balie alert? Wordt er doorgevraagd? Of is behulpzaamheid sterker dan waakzaamheid?
Een mystery guest bootst een realistische aanval via menselijk gedrag na. Geen technische hack, maar een overtuigend verhaal met een vriendelijk gezicht – precies zoals kwaadwillenden het ook zouden doen. Zonder schade, maar met waardevolle inzichten. Je ontdekt:
- of je toegangsbeleid werkt in de praktijk
- hoe medewerkers reageren op onverwachte situaties
- waar onbewust gedrag leidt tot risico’s
- én waar de belangrijkste groeipunten liggen voor bewustwording en training
Zo wordt de mystery guest geen test om te falen, maar een kans om te groeien.
Lees ook: waarom Zero Trust zo effectief is in cybersecurity
Wil je weten wat een mystery guest in jouw organisatie aan het licht brengt?
We denken graag met je mee.
